«Μόνο για την καρέκλα νοιάζονται τα κόμματα! Κατάλαβες, παιδί μου;»

Μία από τις σπάνιες (ίσως και η μοναδική εκτενής συνέντευξη μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού) του ανώτερου αξιωματικού της «Επαναστάσεως» που έδεσε τους πολιτικούς το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου, Νικόλαου Ντερτιλή, δημοσιεύει η «κυριακάτικη δημοκρατία». Στη χειμαρρώδη εξομολόγηση που μας είχε κάνει ο Ντερτιλής καταφέρεται με πολύ σκληρά λόγια κατά του καθεστώτος και διατρανώνει με μνημειώδη τρόπο τη στρατιωτική υπόσχεση τιμής να «του καρφώσουν το αποφυλακιστήριο πάνω στο φέρετρο». Οπως έδειξαν οι εξελίξεις, ο στρατηγός του πραξικοπήματος φάνηκε συνεπής σε όσα είχε δημόσια ορκιστεί.



Παραθέτουμε μέρος της μεγάλης σε έκταση συνομιλίας που είχαμε μαζί του, με τις ερωταπαντήσεις, χωρίς περικοπές:




- Κατηγορηθήκατε για έναν φόνο (για τη δολοφονία του φοιτητή Μυρογιάννη). Για έναν φόνο ο οποίος έγινε στο Πολυτεχνείο το 1973. Ετσι δεν είναι;

Κακοπαιγμένη θεατρική παράσταση με έναν μάρτυρα, μόνον, τραβηγμένη από τα μαλλιά.



- Ποιο ήταν το κατηγορητήριο;

Το κατηγορητήριο ήταν γι’ αυτό που λες εσύ. Λοιπόν, εδώ ο πρόεδρος του δικαστηρίου ελέγετο κ. Κουσουλός. Οπως είπε για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ο Ντερτιλής, αθώος. Οταν λοιπόν αυτοί το ακούσανε αυτό, βγάλανε το άλλο. Αρχικώς, είχαν βγάλει για έναν άλλον τον οποίο βρήκε ο πατέρας του τον ένοχο και το βουλώσανε. Κατόπιν αυτού, αυτοί τι θέλανε; Επειδή εγώ, τη νύχτα 20 προς 21(Απριλίου 1967), μ’ ακούς;



- Βεβαίως σας ακούω.

Εκανα την επιχείρηση καταλήψεως των Αθηνών, χωρίς άλλες δυνάμεις. Χωρίς τα άρματα του Παττακού, τα τεθωρακισμένα τα δικά μου ήταν, όχι τεθωρακισμένα, ήταν τα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού. Ε, αυτό δεν μου το συγχωρούσανε. Επρεπε να με χώσουν μέσα. Οι πολιτικοί έχασαν την κουτάλα. Προσπαθούσαν με τον χειρότερο τρόπο και βρήκαν αυτόν. Το τι κάνουν και μεταξύ τους, το βλέπετε. Θέλει φιλοσοφία να καταλάβετε τας μεθόδους τους; Εγώ, όταν πήρα την εντολή από τον Παπαδόπουλο, έκανα αναγνωρίσεις τη νύχτα, με τα πολιτικά δηλαδή, για τους στόχους που είχα και κατήρτισα πλήρες σχέδιο. Τη μονάδα την είχα εκπαιδεύσει ο ίδιος επιμελώς, οι στρατιώτες ήταν αφοσιωμένοι σε μένα και οι στρατιωτικοί. Εγώ δεν είχα μυήσει κανέναν και απλώς ηρκέστην να δώσω την εντολή. Επροσέβαλα τους στόχους, ταυτοχρόνως όλους, δεν μπορούσε ο ένας να βοηθήσει τον άλλον, άλλους αφόπλισα, άλλους όχι. Αφού παρεδόθησαν και μετά, όσους εχρειαζόμουν, τους έθεσα υπό τας διαταγάς μου, κυρίως τις αστυνομικές δυνάμεις για να έχουν τα δρομολόγια ανοιχτά, να κινούμαι και σε άλλα σημεία, γιατί είχα την Αττική ολόκληρη μετά. Αυτοί εδώ, σκυλιάσανε βέβαια. Επομένως, να πεθάνει ο Ντερτιλής, να γίνει αέριο. Κατά τον χειρότερο τρόπο. Αλλά τους φτύνω, όπως είδες, και τους περιφρονώ. Τους έχω γραμμένους κάτω από τις μπότες μου τις παλιές.



- Εννοείτε την τωρινή πολιτική κατάσταση;

Την τωρινή… εγώ δήλωσα το εξής. Από το 1974, το δήλωσα εγγράφως, μέχρι σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν είναι παράνομες και δεν δέχομαι τις αποφάσεις τους.



- Εάν σας δινόταν όπως τότε η ευκαιρία, η στρατιωτική δυνατότητα να επιχειρούσατε κάτι αντίστοιχο, όπως ειπώθηκε τότε, γιατί εσείς πήρατε μια διαταγή και την εκτελέσατε στο ακέραιο. Θα το ξανακάνατε υπό τις τότε συνθήκες;

Χίλιες φορές περισσότερο. Μα, εγώ δεν είμαι οπαδός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Καθόλου. Τα πολιτικά κόμματα τα θεωρώ καταστροφή της πατρίδος, αφού συνεκροτήθησαν. Οι Ελληνες δεν διοικούνται με αυτές τις φαυλότητες. Τα κόμματα δεν έχουν άλλον σκοπό, παρά πώς θα πάρει την καρέκλα ο ένας από τον άλλον. Τα άλλα δεν τους ενδιαφέρουν, παιδί μου. Η κουτάλα τούς ενδιαφέρει. Κατάλαβες; Το δημόσιο χρήμα.



- Τι σκέφτεστε να κάνετε, στρατηγέ; Απ’ ό,τι ξέρω, εσείς δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να υποβάλετε μια αίτηση χάριτος.

Εγώ να υποβάλω χάρη; Καλύτερα να πεθάνω 151 φορές. Αυτοί θα δώσουν χάρη σε μένα; Τι λες, κύριε Χίο; Τι λες, παιδί μου;



- Ξέρω ότι είναι θέση ζωής αυτό.

Μα εγώ μένω στη φυλακή για μια τιμή. Εγώ τα σέβομαι τα γαλόνια μου. Δεν είναι μόνο αυτό το ζήτημα, αλλά σε όλη την ιστορία μου. Σε όλη την ιστορία μου είναι αυτό. Στον πόλεμο και στην ειρήνη. Αλλά, άκουσε κύριε Χίο. Ενα πράγμα θα σου πω. Σου είπα, δεν είμαι πολιτικός, στρατιώτης παλαιός είμαι. Υπάρχει διαφορά, να το προσέξετε αυτό. Τα γαλόνια μας εμείς τα σεβόμεθα.



- Μετανιώσατε για τίποτα στη ζωή σας, στρατηγέ;

Ποτέ και σε καμία περίπτωση. Ούτε λογοδοτώ σε κανέναν ούτε μετάνιωσα για τις πράξεις μου και, το σπουδαιότερο, δεν ζητάω από κανέναν συγγνώμη. Αγαπώ τους φίλους όταν είναι πραγματικοί φίλοι και συμπαρατάσσομαι με αυτούς σε μια περιπέτεια οποιαδήποτε.



- Φίλους πολιτικούς έχετε;

Εγώ; Φίλους πολιτικούς; Πας όστις είναι πολιτικός ή ακόμα και πολιτευόμενος, δεν μπορεί να είναι φίλος δικός μου.



- Συμπεριφερθήκατε ποτέ βίαια ή άσχημα;

Ακουσε. Σου είπα και πάλι. Για τα πεπραγμένα άλλων δεν είμαι υπεύθυνος, αλλά δεν το πιστεύω αυτό, ότι το καθεστώς το έκανε τη στιγμή κατά την οποία ο Παπαδόπουλος άδειαζε συνέχεια με αμνηστία τις φυλακές και επιπλέον έβγαζε έξω τον Παναγούλη. Και τον Παναγούλη δεν τον έκλεισαν φυλακή που ήταν έφεδρος αξιωματικός και ο Παπαδόπουλος δεν τον άφησε να μπει μέσα, τον έβγαλε με αμνηστία. Και με ειδική διατύπωση του διατάγματος, να μην προσβάλει την προσωπικότητά του. Ο Παπαδόπουλος ήταν αρχιεπίσκοπος, δεν ήταν δικτάτορας.



- Αρα, ελπίζετε σε τι, εάν μου το επιτρέπετε;

Η δική μου αποστολή είναι η εξής. Να πεθάνω ως στρατιώτης. Και αυτό θα πει ότι πρέπει να πεθάνω στη φυλακή. Διότι, συγγνώμη, διότι εάν εγώ υπογράψω χαρτί για τη χάρη, είναι σαν να ζητάω συγγνώμη. Και εγώ συγγνώμη δεν ζητάω. Το κατάλαβες; Το αποφυλακιστήριό μου θα μου το καρφώσουν πάνω στο φέρετρο. Το κατάλαβες;



- Μάλιστα

- Ετσι μπράβο.





Στέφανος Χίος


ΠΗΓΗ