Την 1η Δεκεμβρίου 1818, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από τον Ιανουάριο του 1821, ξεκινάει τις προετοιμασίες για το Μεγάλο Αγώνα του υπόδουλου ελληνισμού ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Η απελευθέρωση της Τριπολιτσάς, της πρωτεύουσας της Πελοποννήσου που είχε "καταντήσει" άντρο της διοικητικής και στρατιωτικής δύναμης των τούρκων ήταν το πρωταρχικό του μέλημα. Τελικά στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, η Τριπολιτσά είναι και πάλι ελεύθερη, χάρη στις μάχες των ελλήνων παλικαριών που στάθηκαν σαν δέντρα αγέρωχα μπροστά στον τούρκο εισβολέα.
Μετά από ένα μήνα, στις 23 Ιουλίου 1822, ο Κολοκοτρώνης χτυπάει το Δράμαλη στα Δερβενάκια, πετυχαίνοντας την πιο σημαντική νίκη της επανάστασης, αποδεικνύοντας ότι υπήρξε μία εξέχουσα στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία.
"Ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα από τους ξένους"
Ο Κολοκοτρώνης είχε συνειδητοποιήσει ότι οι Έλληνες έπρεπε να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις. "Ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα από τους ξένους" έλεγε και ξαναέλεγε κρατώντας έτσι υψηλό το σθένος και το φρόνημα των Ελλήνων.
Για αυτό και πάντα τους αποκαλούσε Έλληνες, θέλοντας να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν την ιστορία που κουβαλάνε, την κληρονομική τους μεγαλοσύνη και την υψηλή τους αποστολή για τη σωτηρία ολόκληρου του ελληνικού έθνους και τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Πού να το φανταζόταν, ότι σχεδόν δύο αιώνες μετά, η φράση του θα ακουγόταν τόσο -δραματικά- προφητική και επίκαιρη!
Ευτυχώς η "προφητεία" του παππού του, δεν επιβεβαιώθηκε!
Όταν απέτυχε η επανάσταση του 1770, τα λεγόμενα Ορλωφικά, οι τούρκοι ανελέητα έσφαζαν τον άμαχο πληθυσμό. Ανάμεσα σε όσους έφευγαν για να γλιτώσουν από το αβυσσαλέο μίσος του κατακτητή που ξερίζωνε κεφάλια στο διάβα του και κάρφωνε μαχαίρια στις καρδιές, ήταν και η μάνα του Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Αν και ετοιμόγεννη, μαζί με το υπόλοιπο πλήθος πήρε το δρόμο προς τη Μεσσηνία και από εκεί προς το Ραμαβούνι, για να γλυτώσει και εκείνη αλλά και το παιδί που κουβαλούσε στα σπλάχνα της.
Στις 3 Απριλίου 1770, Δευτέρα του Πάσχα, την έπιασαν οι πόνοι. Ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο και έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι, που θα γινόταν ο πιο διάσημος Έλληνας, ο πολέμαρχος Θόδωρος Κολοκοτρώνης. Κάτω από ένα δέντρο φτελιάς είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου ο Γέρος του Μοριά και μύρισε τον αέρα, ένα αέρα βρώμικο από τα χημικά. Τότε λες και έκανε μια "μυστική συμφωνία" με το Θεό να "καθαρίσει" τον ελληνικό αέρα.
Ο παππούς του, Γιάννης Κολοκοτρώνης, όταν έπαιρνε τα συχαρίκια για τον ερχομό του αρσενικού εγγονού, κουνούσε θλιβερά το κεφάλι του μονολογώντας: "Εάν τύχει και γλυτώσουμε τώρα από το τουρκικό μαχαίρι, αυτό το παιδί θα μεγαλώσει, θα παντρευτεί, θα κάνει παιδιά, αλλά ποτέ ούτε εκείνος ούτε εκείνα δεν θα δουν τη λευτεριά μας".
Το παιδί που γεννήθηκε την ώρα της φυγής και της μεγάλης σφαγής, έγινε στρατάρχης του ’21 και πολέμησε για το ύψιστο αγαθό που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα: Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ειρωνεία της τύχης ή το οξύμωρο του πράγματος; Δεν ξέρουμε. Αλλά ένα είναι σίγουρο: ευτυχώς για όλους τους Έλληνες, πόσο λάθος είχε ο παππούς του!!
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έφυγε από τη ζωή στις 4 Φεβρουαρίου 1843.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου