Η ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας από τον εκλεκτό της βασίλισσας Φρειδερίκης (το 1954) και «εγκεκριμένο» διάδοχο του καθεστώτος Ιωαννίδη (το 1974), συνοδεύτηκε από τις κραυγές των «απροσάρμοστων δεξιών» που δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κόμμα τους θα έφερε ως τίτλο μια κομμουνιστική, επίσημα διακηρυγμένη, ορολογία. Ο όρος «Νέα Δημοκρατία» ήταν το διακηρυγμένο όραμα των κομμουνιστών, μετά την στρατιωτική ήττα στο Γράμμο και το Βίτσι.
Το νέο ξεκίνημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή σηματοδοτήθηκε από την ανανέωση του «πολιτικού προσωπικού αιχμής» και την εκλογή δεκάδων νέων και άπειρων βουλευτών, που σε μεγάλο ποσοστό ήσαν μεταλλαγμένοι γόνοι παλαιοτέρων πολιτικών. Ο «Ριζοσπαστικός Φιλελευθερισμός», που τότε διακηρύχθηκε ως επίσημη ιδεολογία του κόμματος, δεν έγινε ποτέ κατανοητός από τα στελέχη που, όμως, δεν έδειξαν και μεγάλο ενδιαφέρον για το «δευτερεύον αυτό ζήτημα», περιοριζόμενα στην εμπέδωση, στην άσκηση και στη νομή της εξουσίας.
Η περίοδος Αβέρωφ σηματοδότησε την προσπάθεια απόκτησης ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας που ονόμασαν «λαϊκή Δεξιά» και η οποία επέφερε μαχητικότητα των μαζών που στήριζαν το κόμμα.
Ο Μητσοτάκης, που διαδέχθηκε τον υπονομευθέντα και παραιτηθέντα Αβέρωφ, «φιλελευθεροποίησε» το κόμμα, δημιουργώντας όμως, εκ των πραγμάτων, δυο ισχυρές τάσεις στις τάξεις του και την ετικέτα του «Νεοφιλελευθερισμού».
Η διαπάλη αυτών των τάσεων προώθησε τον δεξιό-καραμανλικό Έβερτ στην ηγεσία. Ο Μιλτιάδης Έβερτ διακήρυξε το νεφελώδες όραμα της «ειρηνικής επανάστασης» και τελικώς, παρά το γεγονός ότι έθεσε τις βάσεις του εκσυγχρονισμού της Νέας Δημοκρατίας απομακρύνθηκε (δια λόγους υγείας) μετά από ισχυρή πολιτική παρέμβαση των κορυφαίων ιστορικών στελεχών του κόμματος.
Η παράδοση της ηγεσίας στον 40άρη και φέρελπι βουλευτή Μακεδονίας έγινε λόγω ονόματος και λόγω ανάγκης ανόδου στο προσκήνιο, της γενιάς των σαραντάρηδων. Ο «μεσαίος χώρος» που διακήρυξε ο Κώστας Καραμανλής, σηματοδότησε την σταδιακή κεντρώα μετάλλαξη του κόμματος, που αποκάλεσε την ιδεολογικοπολιτική του πλατφόρμα «Κοινωνικό Κέντρο» και προώθησε, σε κομβικά πόστα, στελέχη προερχόμενα από αριστερούς κυρίως πολιτικούς χώρους.
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο τελευταίος ίσως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, επιχείρησε να γράψει την δική του ιστορία, προσδιορίζοντας το κόμμα ως «κεντροδεξιό». Αποδείχθηκε όμως ότι, ένα κόμμα με δεξιές καταβολές και αριστερή νοοτροπία διαχείρισης των προβλημάτων, δεν μπορεί να κερδίσει τον κεντρώο ψηφοφόρο, μόνο και μόνο επειδή κηδεύει τον καπετάν Γιώτη «δημοσία δαπάνη» (με αιτιολογικό «τας εξαιρετικάς προς την πατρίδα προσφερθείσας υπηρεσίας») ή επειδή «προσλαμβάνει» διακεκριμένους αριστερούς ως συνεργάτες.
Η Νέα Δημοκρατία, στην αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλει για την απόκτηση πολιτικο-ιδεολογικής φυσιογνωμίας, βρίσκεται σήμερα στην φάση όπου ο λαός την χαρακτηρίζει ως κόμμα «μνημονιακό». Δηλαδή, ως κόμμα που υποτάσσει τα εθνικά συμφέροντα σε αυτά των «συμμάχων» και που θεωρεί ότι το συμφέρον της Πατρίδας μπορεί να περνάει μέσα από την θυματοποίηση των Ελλήνων. Ενός κόμματος που θεωρεί την ανάδειξη του «ΝΑΙ σε όλα» ως ενός σύγχρονου Σύμβολου Πίστης, της ηγεσίας προς τους «εταίρους-δανειστές» και των βουλευτών προς την ηγεσία και τους περί αυτήν.
Η Νέα Δημοκρατία, υποστηρίζω ότι, δεν έχει πλέον τίποτε άλλο να προσφέρει, προς το εξωτερικό και το εσωτερικό. Εξάντλησε τους λόγους της πολιτικής της ύπαρξης. Και γι’ αυτό, ήρθε η ώρα να κλείσει τον ιστορικό της κύκλο.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ενημέρωση Πελοποννήσου» το Σάββατο 10 Νοεμβρίου που κυκλοφορεί στα περίπτερα των νομών Αρκαδίας, Κορινθίας και Λακωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου