Η δοτή «ανεξαρτησία» της Αλβανίας - Ιστορικές αλήθειες που αποκρύπτονται

Το όλο σκηνικό που έχει στηθεί στην Αλβανία, συμμετεχούσης της πολιτικής τάξης, ειδικά όμως των ιστορικών και των προπαγανδιστικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, για τους «εορτασμούς» των 100 χρόνων απ’ την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αλβανίας συνοδεύεται περισσότερο με κορώνες ανθελληνισμού, παρά με αναζήτηση των συνθηκών υπό τις οποίες δημιουργήθηκε το Αλβανικό κράτος. Το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο, αλλά μάλλον φαίνεται να αποσκοπεί στο να αποκρύπτονται μερικές πτυχές της ιστορικής εκείνης φάσης και εξέλιξης που έχουν σπουδαία σημασία στην ερμηνεία της συνέχειας της ιστορίας.


Συνοδεύει την περί ιστορίας συζήτηση αυτή την περίοδο στην Αλβανία, κύμα ανθελληνισμού που αντιστρέφει τα πράγματα λες και η Αλβανία απέκτησε την ανεξαρτησία ως πράξη απελευθέρωσης απ’ την Ελλάδα και τους Έλληνες. Στην ουσία οι Έλληνες τότε με του Σέρβους και τους Βουλγάρους, την Βαλκανική Συμμαχία, ανακήρυξαν τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διευκόλυναν την απομάκρυνσή τους απ’ τα εδάφη της Χερσονήσου του Αίμου και κατά συνέπεια και την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους στα εδάφη της σημερινής Αλβανίας.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια μορφή δοτής «ανεξαρτησίας», συνέπεια της διάλυσης της κατακτητικής δύναμης και της αποχώρησής της χάρη στους αγώνες και τις θυσίες άλλων λαών, παρά σαν μια επιθυμία του ίδιου του Αλβανικού λαού.


Ας μην διαφεύγει το γεγονός ότι τον Αύγουστο 1912 στην Κεντρική Αλβανία είχε συγκεντρωθεί όλος ο Τουρκικός Στρατός των Δυτικών Βαλκανίων κάτω απ’ τις πιέσεις των Βαλκανικών Συμμάχων. Παρούσα στα μέρη αυτά ήταν η Τουρκική διοίκηση όταν στον Αυλώνα ανακηρύσσονταν η Ανεξαρτησία. Δεν είναι λεπτομέρεια αυτή η αναφορά. Είναι ουσία, διότι και το κλίμα στους κόλπους των αρχόντων της εποχής, των μπέηδων και αξιωματικών που η εξουσία και η περιουσία τους απέρρεε απ’την Υψηλή Πύλη, περισσότερο απ΄την ανεξαρτησία ήθελαν τη διαιώνιση της επαφής με την Τουρκία.

Ακριβώς για να αποκρύπτονται ή μάλλον να αναβιώνουν αυτές οι παραμέτροι της υπόθεσης, ότι η δοτή ανεξαρτησία είναι σαν μια αυτονομία παρά σαν πράξη πλήρους απελευθέρωσης, αναμοχλεύεται με κάθε τρόπο ο ανθελληνισμός. Είναι μάλλον στα πλαίσια της αναβίωσης του Νεοθωμανισμού που δεν δύναται να νοηθεί χωρίς επιρροές στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Αλβανίας, της Βοσνίας και του Κοσσόβου.


Δεν είναι εξ’ άλλου καθόλου τυχαίο και αποδεικνύει το γεγονός ότι στην μετακομμουνιστική Αλβανία δεν έπαψαν ποτέ να ισχύουν τίτλοι ιδιοκτησίας της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των μεγάλων γαιοκτημόνων που τις είχαν αποκτήσει για υπηρεσίες έναντι της Υψηλής Πύλης. Τούτο διότι δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια μεταρρύθμιση που θα άγγιζε τη βάση με την οποία η Τουρκία σήμερα επαναπροσεγγίζει την Αλβανία.


Στην ουσία η πραγματικότητα σήμερα στην Αλβανία δεν είναι 100 χρόνια ανεξαρτησίας, αλλά εικοσαετία επανασύνδεσης στο άρμα του Νεοθωμανισμού. Η εικόνα είναι ξεκάθαρη και ότι συμβαίνει στο πεδίο της Ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης της Αλβανίας και των άλλων περιοχών των Δυτικών Βαλκανίων μοιάζει με σκηνικό επανάληψης των συγκρούσεων της Ημισελήνου με την Ευρώπη. Αυτή την φορά όχι ως κατάκτηση αλλά άρνηση εγκατάλειψης των εδαφών.

Υπάρχει βέβαια και ένας άλλος πρακτικός λόγος όλου αυτού του παραληρήματος εθνικισμού. Όταν του λαού δεν έχεις να του δώσεις να φάει και δεν του δημιουργείς συνθήκες ευημερίας, τον ταΐζεις με σημαίες και εικόνες παραπλάνησης για δήθεν απειλές για την εθνική κυριαρχία.


Εφόσον δεν θέλει η προπαγάνδα να μιλήσει για τα 100 χρόνια απ’ την απαλλαγή από την Τουρκία μήπως στενοχωρηθεί ο Νταβούτογλου, πωλείται και πάλι το παραμύθι των ελληνικών απειλών.
Μόνο που η ιστοριογραφία δια εγγράφων μαρτυρά ότι η Ελλάδα τότε όχι απλώς με τους αγώνες και τις θυσίες αλλά και τη διπλωματία της ενίσχυε την ίδρυση Αλβανικού κράτους και δεν είχε καμιά περί τούτου αντίθεση. Άλλο πράγμα βέβαια εάν ζητούσε την ενσωμάτωση εδαφών που για λόγους ιστορικούς, θρησκευτικούς, δημογραφικούς κλπ. της ανήκαν!


ΠΗΓΗ