Για πολλούς ήταν μια χυδαία εικόνα που δεν την περίμεναν (κακώς), ειδικά όταν το αντικείμενο λατρείας είναι ένας από τους βασικούς υπεύθυνους για το ότι ζούμε σε μια χώρα που άνθρωποι πεθαίνουν επειδή προσπαθούν να ζεσταθούν.
Μια μικρή παρένθεση εδώ. Ο θάνατος των δύο φοιτητών είναι ένας ακόμα κρίκος σε μια μακάβρια αλυσίδα. Το να προσπαθούν κάποιοι να αποδώσουν τους θανάτους και τις αυτοκτονίες της τελευταίας 3ετίας, στο διοξείδιο του άνθρακα, στο πιστόλι που εκπυρσοκροτεί δίπλα σε ένα απελπισμένο κεφάλι ή στις δυσάρεστες συνέπειες μιας θηλιάς που σφίγγει γύρω από έναν λαιμό, είναι απλώς επίδειξη αναλγησίας και μνημονιακού κυνισμού.
Αλλά ας γυρίσουμε στους αγαπημένους μας χειροκροτητές, που υποδέχθηκαν τον κ. Παπανδρέου.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, ειδικά όταν το ποσοστό ανεργίας είναι στο 27%. Επίσης, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το αήττητο της βλακείας, αλλά και το ότι, όπως έχει γράψει ο Δ. Ιατρόπουλος, «το χειροκρότημα είναι δυο χαστούκια, που ερωτεύονται στον αέρα».
Να χαστουκίσουν ήθελαν οι άνθρωποι, αλλά κάτι ο έρωτας με το όνομα Παπανδρέου, κάτι η συνήθεια, κάτι η προσδοκία για μια θέση, ακόμα και στην Ελλάδα των μνημονίων, προέκυψε αποθέωση.
Πέρα από την οργή και τη θυμηδία που προκάλεσε η υποδοχή στον Γ. Παπανδρέου, θα πρέπει να εστιάσουμε σε δύο πράγματα.
Πρώτον, στον συμβολισμό της εικόνας. Η νοοτροπία «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν», κυρίαρχη εδώ και 40 χρόνια στη χώρα, είναι ακόμα πιο ισχυρή τώρα, που με το πρόσχημα της κρίσης, οι εκπτώσεις στην ηθική διαρκούν όλο το χρόνο.
Δεν έχει σημασία αν η χώρα καταστρέφεται, αν ο γείτονάς σου λιμοκτονεί, αν καίγονται άνθρωποι ή αν παγώνουν.
«Να έχω τις άκρες μου και εσύ βρέχε όσο θες ουρανέ μου», ψιθυρίζει το καλό κομματόσκυλο.
Κυρίως όμως, όσοι οργίζονται, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο χαμογελαστός κλακαδόρος του κάθε αποτυχημένου πρωθυπουργού, είναι στην πραγματικότητα ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Τα πιο επικίνδυνα μαντρόσκυλα των κομμάτων εξουσίας, δεν υποδέχονται κανέναν, ούτε κρατάνε σημαίες.
Ασκούσαν εξουσία πριν την κρίση, ετοιμάστηκαν γι’ αυτήν, ζώντας ως παράσιτα ανάμεσά μας και με την ανοχή μας και τώρα μιλούν καθ’ έδρας για την «ασυδοσία» των λαϊκών στρωμάτων και το υψηλό βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, που πρέπει να πέσει κ άλλο, μέχρι να φτυαρίζουμε πτώματα από τους δρόμους.
Τους βλέπουμε παντού, με κάπως μειωμένα τα προνόμιά τους, λόγω χρεοκοπίας, αλλά πάντα «υγιείς και αξιοπρεπείς».
Τους βλέπουμε σε εκπομπές, τους βλέπουμε να πηγαίνουν ο ένας στην παρουσίαση βιβλίου του άλλου, τους βλέπουμε να χειροκροτούν όταν ακούνε για την ανάγκη περαιτέρω λιτότητας, για ειδικές οικονομικές ζώνες και για τον κατώτατο μισθό, που εμποδίζει την ανταγωνιστικότητα.
Τους βλέπουμε όμως και στο δρόμο και ίσως και στον κύκλο μας και στις παρέες μας, να παραδέχονται με στόμφο το δίκιο του Πάγκαλου ότι «μαζί τα φάγαμε» και αποφεύγουν επιμελώς να θυμούνται ότι κάποιοι δεν έφαγαν ποτέ και ας πλήρωσαν τα σπασμένα στο τέλος.
Αυτούς τους κάποιους, τους λένε «ηλίθιους», «λαϊκιστές» ή στην καλύτερη περίπτωση «παράπλευρες απώλειες», των μεταρρυθμίσεων, που πρέπει να γίνουν για το καλό μας.
Τα μνημόνια για να περάσουν και να επιβληθούν, χρειάζονται, πέρα από την προπαγάνδα και τα διάφορα κοινοβουλευτικά τερτίπια, την ένοχη σιωπή. Σε μια χώρα με υπερβολικά μεγάλο αριθμό κομματόσκυλων, αυτή η σιωπή ήταν εξασφαλισμένη.
Το χειροκρότημα στον Γ. Παπανδρέου, μοιάζει βγαλμένο από σατιρική εκπομπή, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια πολύ καλή εξήγηση για το πώς μετά από τρία μνημόνια, τα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική της οικονομικής γενοκτονίας, εξακολουθούν να κυβερνούν.
*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου