Τουρκία: Το κράτος Φρανκεστάϊν

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη


Ο τουρκισμός είναι μια αρρώστια της περιοχής μας. Είτε στην παλαιοναζιστική κεμαλική εκδοχή του, είτε στην εκδοχή του σημερινού ισλαμοφασισμού, είναι ένας αιμοσταγής αναχρονισμός.

Πάνε αιώνες από τότε που οι λίγοι αληθινοί τούρκοι, οι στραβοκάνηδες «κυνοκέφαλοι» των Βυζαντινών, εμφανίστηκαν στην Μικρά Ασία ως ληστές και μισθοφόροι. Αυτοί οι φανατικοί προσήλυτοι στο Ισλάμ και πλιατσικολόγοι κατέκτησαν την Μικρά Ασία, την Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, όχι χάρις στην αριθμητική τους δύναμη αλλά χάρις στην δική μας παρακμή.


Το Βυζάντιο κατέρρευσε εκ των έσω, με υπονομευμένη την στρατιωτική του ισχύ και την κοινωνική του συνοχή. Τα εκατομμύρια των χριστιανών της Μικράς Ασίας, μέρους του Καυκάσου και των Βαλκανίων δεν εξαερώθηκαν, ούτε κατεσφάγησαν όλοι. Η πλειοψηφία εξισλαμίστηκε με την βία και την καταπίεση, συχνά προδομένη από τις ντόπιες ελίτ που υπέκυψαν στο σουνέτι, για να διασφαλίσουν τις γαίες και τα προνόμια τους. Για πολλοστή φορά θα παραπέμψουμε τους αγράμματους «αναλυτές εκ του προχείρου» και τους ιστορικούς α λα gauche στο σύνολο του μνημειώδους ιστορικού έργου του Σπύρου Βρυώνη και άλλων.


Στην Ανατολική Θράκη, την Πόλη, την Ιωνία, τον Πόντο, την Κιλικία, στην Λυδία, σε μέρος της Αρμενίας, στο Κουρδιστάν, παντού όπου έφτασαν, ήταν λίγοι κι αφομοίωσαν βίαια τους πολλούς, χωρίς σχεδόν ποτέ να εξαλείψουν πλήρως τα μνημεία και κάποια ίχνη μνήμης των αυτοχθόνων.


Οι «Τούρκοι» στην πλειοψηφία τους έχουν ελληνικά, σέρβικα, αλβανικά, βουλγάρικα, αρμένικα πρόσωπα, γιατί οι προπαππούδες τους ήταν χριστιανοί Έλληνες, Σέρβοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Αρμένηδες, όπως και Ζωροάστρες Κούρδοι, Ασσυροχαλδαίοι ή Σύροι ορθόδοξοι. Στην Τουρκία πιο εύκολα θα βρεις τετράφυλλο τριφύλλι και μονόκερω, παρά απευθείας απογόνους του Ερτογρούλ και των κατσαπλιάδων φονιάδων του.

Κι αυτό οι «Τούρκοι», γιατί στην πραγματικότητα τους πρέπουν τα εισαγωγικά, το ξέρουν. Είναι ένα «μη έθνος», ένα βίαιο συμπίλημα, ένα μωσαϊκό με τους αρμούς του γεμάτους αίμα και τριμμένα κόκαλα.


Έχω μια φίλη κούρδισσα, καλλιεργημένη, με καταγωγή από επιφανή αστική οικογένεια, που γνωρίζει καλά τα της «τουρκικής» ελίτ. Κάθε φορά που αλλάζει η «τουρκική» κυβέρνηση παίζουμε το ίδιο παιχνίδι. Της λέω ένα – ένα τα ονόματα, από τον Πρωθυπουργό ως τον τελευταίο υπουργό και την ρωτώ την καταγωγή τους. Πόντιοι, Λαζοί, Κούρδοι ή μισοί Κούρδοι, Αλβανοί, Εβραίοι ντονμέδες κι ότι άλλο θες. Με το ντουφέκι πάντα ψάχνουμε να βρούμε Τούρκο. Σχεδόν πάντα είναι «Τούρκοι», προσήλυτοι, δοσίλογοι, ενίοτε με νωπή την επίγνωση της ελληνικής, κουρδικής ή άλλης καταγωγής τους.


Οι Οθωμανοί έχτισαν την κουτσή πολυεθνική αυτοκρατορία τους με το αίμα. Ο Κεμάλ στη συνέχεια προσπάθησε να την κάνει Έθνος, ένα κράτος Φρανκεστάϊν, με την γενοκτονία των χριστιανών, εκτοπίζοντας τους επιζήσαντες, ληστεύοντας τις περιουσίες τους, κι επιβάλλοντας τον ναζιστικό «τουρκισμό» του με το πολυβόλο, τον βούρδουλα και τους αναγκαστικούς νόμους.

Το οικοδόμημα του άντεξε μερικές δεκαετίες. Το κράτος – Φρανκεστάϊν όμως ποτέ δεν μπόρεσε να ενσωματώσει τους πάντες, γιατί τα μέλη που συγκολλήθηκαν είναι ασύμβατα μεταξύ τους. Γιατί τα Έθνη τα πλάθει η Ιστορία με ζύμωση αιώνων. Δεν τα φτιάχνεις ως χασάπης και αυταρχικός νομοθέτης.


Το πρόβλημα της Τουρκίας είναι η ίδια η Τουρκία. Εμπεριέχει τις αιτίες της μελλοντικής διάλυσης της στην ίδια την συγκρότηση της. Η Άγκυρα ανάλωσε ενέργεια ακόμη και για να εμποδίσει, ανεπιτυχώς,  την παρουσίαση του βιβλίου του Μουράτ Καραγιλάν «Η ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν», στο Πολεμικό Μουσείο, βρίσκοντας, δυστυχώς ευήκοα ώτα στο ελληνικό ΥΠΕΞ, με τα γνωστά πρόσφατα γεγονότα. Η παρέμβαση του Πρωθυπουργού, κατά πληροφορίες, περιόρισε την εκπομπή ακόμη ενός μηνύματος αδυναμίας της ελληνικής πλευράς.


Ακόμη η Άγκυρα δεν κατάλαβε πως οι στρατολόγοι των ανταρτών του ΡΚΚ δεν βρίσκονται στην Αθήνα. Οι Κούρδοι νέοι και νέες δεν παίρνουν τα όπλα και βγαίνουν στο βουνό, γιατί τους υποκινούν «σκοτεινά κέντρα» στην Αθήνα, το Ερεβάν ή την Δαμασκό.

Οι αληθινοί στρατολόγοι των ανταρτών είναι οι εκάστοτε πρωθυπουργοί της Τουρκίας, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, η ηγεσία των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, όλη αυτή η παράξενη αιμοσταγής «ελίτ», όπου το κράτος ταυτίζεται με το παρακράτος κι έχει οδηγήσει στην απόγνωση και στον ένοπλο αγώνα το μεγαλύτερο Έθνος στον κόσμο χωρίς ελεύθερη πατρίδα.


Το βαθύ κράτος του τουρκισμού, στην ουσία μια τεράστια εγκληματική οργάνωση, πανηγύρισε όταν η ψοφοδεής διοίκηση Σημίτη της παρέδωσε τον Αμπντουλλάχ Οτσαλάν. Ξέχασε πως το πρόβλημα δεν ήταν ο Άπο αλλά η πραγματική κατάσταση εκατομμυρίων Κούρδων, που πλημμυρίζουν όχι μόνο το κατεχόμενο από την Τουρκία Βόρειο Κουρδιστάν αλλά και τις τουρκικές Μητροπόλεις. Με ρυθμό γεννητικότητας σχεδόν διπλάσιο, το 2050 οι Κούρδοι θα είναι το 47% του πληθυσμού στην Τουρκία. Μια πιθανή κουρδική ιντιφάντα είναι ο μόνιμος εφιάλτης της Άγκυρας και η εφεδρεία του κουρδικού κινήματος.

Η λύση όμως θα έχει δοθεί πολύ πριν το 2050.

Ο όχι και τόσο ικανός, τελικά, Ερντογάν, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο χαλιφάτο, να ενώσει τα κακοσυρραμένα μέλη του κράτους – Φρανκεστάϊν, με την δύναμη του Ισλάμ. Δεν είναι όμως όλοι τόσο πρόθυμοι.


Δεκατρία χρόνια από την ατιμωτική για την Ελλάδα και βλαπτική για τα συμφέροντα της παράδοση του κούρδου ηγέτη στην Άγκυρα, ο ένοπλος αγώνας του κουρδικού Έθνους έχει αναβαπτισθεί ποσοτικά και ποιοτικά. Οι τυχοδιωκτικές φιλοδοξίες του γιαλαντζί χαλιφάτου, που χάραξε ο ευσυγκίνητος στην Γάζα κι αδάκρυτος στο Κουρδιστάν και την Κύπρο Νταβούτογλου, γίνονται μέρα τη μέρα ερείπια.

Το «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας δεν αρκεί ούτε για να τεντώσει τα χέρια της. Συσσωρεύει εχθρούς και προβλήματα σε όλο το μήκος των συνόρων της, ενώ εναγκαλίζεται επικίνδυνα ουαχαβίτες και σαλαφίτες τρομοκράτες και κεφάλάια.

Η δική μας σαστισμένη κι ομφαλοσκοπούσα ελίτ, αντί να στέκεται περιδεής μπροστά σ’ ένα κράτος-Φρανκεστάϊν, που οδεύει προς την διάλυση του, θα πρέπει με ιστορική γνώση και την φρόνηση που αυτή δίνει, να χτίσει τις δικές μας αντιστάσεις και την αποτρεπτική μας ισχύ ακόμη κι εν μέσω κρίσης. Κυρίως τώρα.


Οι «Τούρκοι», όπως κάποτε βγήκαν από την λήθη στα πεδία της Ιστορίας, έτσι μια μέρα θα επιστρέψουν πάλι στην λήθη. Η Τουρκία του αίματος, της γενοκτονίας και της λεηλασίας θα πάει να συναντήσει την αυτοκρατορία των Χετταίων και των Ασσυρίων, ενώ η φωτιά του Νεβρόζ θα καίει ακόμη στους αιώνες στο ενιαίο κι ελεύθερο Κουρδιστάν, όταν οι Έλληνες θα έχουμε ξεχάσει και ξεπεράσει την οικονομική κρίση.


Γιατί εμείς ήμασταν πάντοτε εδώ και θα είμαστε. Όπως και τους Κούρδους και τους Αρμενίους, δεν μας έφτιαξε μια επίπλαστη ταυτότητα ο βούρδουλας, το λεπίδι και το πολυβόλο. Δεν γίναμε Έλληνες με αναγκαστικούς νόμους, ούτε εξανδραποδίζοντας άλλους λαούς. Τα μνημεία που βρίσκουμε σκάβοντας στην γη μας, εμείς τα φτιάξαμε. Δεν είναι πλιάτσικα.


Να μην φοβάται λοιπόν κανείς αυτούς που αύριο δεν θα υπάρχουν, αυτούς που δεν είναι αυτό που λένε και το ξέρουν.

Δεν χρειάζεται κι ούτε πρόκειται ν’ αγαπηθούμε. Κολλεγιές με γενοκτόνους δεν χρειάζεται ο λαός μας. Ούτε χρειάζεται να κάνουμε τυχοδιωκτικές ενέργειες.

Απλά να είμαστε σ’ επιφυλακή, φροντίζοντας την ασφάλεια μας κι η Τουρκία θα πάει να βρει την μοίρα της: τον διαμελισμό. Το κράτος Φρανκεστάϊν ανώμαλα φτιάχθηκε, ανώμαλα θα διαλυθεί. Όχι από μας. Οι «Τούρκοι» θα διαλύσουν του «Τούρκους», γιατί «Τούρκοι» δεν υπάρχουν και το όνειρο του Ερντογάν είναι εφιάλτης για την μισή του επικράτεια.

Τον Φεβρουάριο του 1999 οι κούρδοι βροντοφώναζαν στους πανηγυρίζοντες «Τούρκους»: «Δεν μπορείτε να σκεπάσετε τον ήλιο μας». Κι εγώ λέω, ούτε τον ήλιο των Ελλήνων…




ΠΗΓΗ