“Παντού υπήρχαν πτώματα”. Μια απάντηση στην κα Ρεπούση

Το άρθρο αυτό γράφεται από έναν Πόντιο για εκείνους που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων, ίσως για να βγάλουν το ψωμί τους. Σεβόμεθα τον κόπο τους ως εργαζομένων ανθρώπων. Εχει όμως το άρθρο ένανσοβαρό σκοπό, να βοηθήσει την αξιότιμη καθηγήτρια Πανεπιστημίου και βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούσηνα λάβει υπόψη της καιαυτά τα στοιχεία, με την ελπίδα να τη βοηθήσουν «επιστημονικά» ώστε να αποκτήσει σωστή άποψη για το αν έγινε ή όχι η γενοκτονία τωνΠοντίων και γενικώς των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας από το 1914 έως το 1922.


του Τάσου Κοντογιαννίδη


Δεν υπάρχει ελληνική προσφυγική οικογένεια που να μην έχει νεκρούς στον μακρύ κατάλογο της γενοκτονίας. Χιλιάδες οι μαρτυρίες,όσοι και οι νεκροί μας. Αλλά μεγαλύτερη αξίαέχουν για τους ξένους -φαντάζομαι και για τηΜαρία Ρεπούση- οι μαρτυρίες τρίτων, μη Ελλήνων.  Επιγραμματικά θα αναφέρω τις μαρτυρίες τριών Αμερικανών, αλλά και δύο Σοβιετικών,που την εποχή των εγκλημάτων ήταν φίλοι και σύμμαχοι του Κεμάλ.

Ο ταγματάρχης Οουελ, επικεφαλής της Αμερικανικής Επιτροπής που έζησε τα γεγονότακαι τα κατέγραψε σε εκθέσεις για την κυβέρνησή του. «Από τους 30.000 εκτοπισθέντες Ελληνες εκ των παραλίων του Πόντου το 1921 στο Χαρπούτ, έφτασαν μόλις 5.000! Οι άλλοι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στον δρόμο της εξορίας.Μετρήσαμε καθ’ οδόν 3.000 πτώματα κατά μήκος των οδών, βορά των σκύλων, των λύκωνκαι των γυπαετών, διότι οι Τούρκοι απαγορεύουν στους συγγενείς τους να τους θάψουν».

(Προσοχή! Δεν πήγαν πολυήμερες εκδρομές και χάθηκαν.) «Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες προβαίνουν σε ανήκουστους βιασμούς γυναικών και παρθένων, τις οποίες εγκαταλείπουν ημιθανείς για να αποθάνουν επί των οδών “για να ψοφήσουν εκεί”, όπως έλεγαν. Είναι τόσο απερίγραπτος ο κυνισμός τους, που ομολογούν ότι μέσα από τις μάζες των εκτοπισμένων συλλαμβάνουν γυναίκες και τις οδηγούν στα χαρέμια τους».

Ο Αμερικανός γερουσιαστής Κινγκ συνέταξε έκθεση στην οποία απαριθμούσε τα εγκλήματα των Τούρκων και με βάση αυτήν η αμερικανική Γερουσία εξέδωσε ψήφισμα με δριμύ «κατηγορώ» κατά των τουρκικών ωμοτήτων.Ελεγε το ψήφισμα: «Η Γερουσία εκφράζει αποστροφή και κατάκρισιν της βαρβάρου και αγριας καταδιώξεως των Ελλήνων του Πόντου υπότης κυβερνήσεως του Κεμάλ Πασά. Η Γερουσία ζητεί παρά του Προέδρου των ΗΠΑ όπως φέρει τας θηριωδίας του Πόντου εις την προσοχήν των ευρωπαϊκών δυνάμεων και εις το Συμβούλιον της Κοινωνίας των Εθνών» Αυτά έλεγετότε η Γερουσία…

ΗΕθελ Τόμπσον, διάσημη Αμερικανίδα δημοσιογράφος, αυτόπτης μάρτυς, έγραψε: «Καθ’οδόν συναντούσαμε ομίλους γερόντων, παιδιών, σε μια ατέλειωτη πορείαμαρτυρίου, όπου έπεφταν νεκροί από την εξάντληση και από τα χτυπήματα των συνοδών Τούρκων. Οι περισσότεροι εκλιπαρούν τον θάνατον.Στην πόλη Μεζερέχ ξαφνικά ακούσαμε φωνές περίπου τριακοσίων μικρώνπαιδιών, μαζεμένων σε κύκλο. Είκοσι τσανταρμάδες – χωροφύλακες πουκατέβηκαν από τα άλογά τους- χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε.

Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες! Τα παιδάκια έσκυβαν κι έβαζαν τα χεράκια τους πάνω στο κεφάλι για ν’ αποφύγουν τα χτυπήματα. Μία μητέρα που όρμησε για να σώσει το παιδί της δέχτηκε το ξίφος στην καρδιάκι έπεσε κατά γης. Πάθαμε νευρική κρίση! Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών καιγερόντων. Η Αμερικανική Υπηρεσία υπολογίζειτους Ελληνες που εξολόθρευσαν οι Τούρκοι στηΣεβάστεια σε τριάντα χιλιάδες!».


Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά, τη Σοβιετική.

Ο Ρώσος στρατηγός Φρούντζε, επίσημοςστρατιωτικός απεσταλμένος του Λένιν και σύμβουλος του Κεμάλ, έγραψε αργότερα στο βιβλίο του με τίτλο «Αναμνήσεις από την Τουρκία»: «Από τους 200.000 Ελληνες που ζούσανστα παράλια του Πόντου, τη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια, έμειναν μόνο λίγοι αντάρτες που τριγυρίζουν νηστικοί στα βουνά. Ολη η πλούσια περιοχή ερημώθηκε. Οι Τσέτες τουΤοπάλ Οσμάν

έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Εκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Ελληνες που βρήκαν μπροστά τους. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ έως τοΧατζιλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα…».

Και να φαντασθεί κανείς ο άνθρωπος αυτός που τα λέει χωρίς να μασά τα λόγια του ήταν στρατιωτικός σύμβουλος των Σοβιετικών, δίπλα στον Κεμάλ!

Ο Αράλοβ, Σοβιετικός πρέσβης στην Αγκυρα, έγραφε: «Οταν έμαθαγια τις μαζικές σφαγές των Ελλήνων στη Σαμψούντα, συνάντησα τον Κεμάλ.

Εχοντας υπόψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μη θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία,με προσοχή του ανέφερα το γεγονός. Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής: “Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες κι έχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονταιτους Ελληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο… Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένος. Ποιοι πρέπει να κατηγορηθούν γι’ αυτό;Ασφαλώς εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ποντιακό κράτος μέσα στην Τουρκία”».

Για τον Κεμάλ τα γυναικόπαιδα και οι ανήμποροι γέροι ήταν αιχμάλωτοι πολέμου! Γι’ αυτό καιτους εξόντωνε. Οι Τούρκοι αρνούνται λυσσωδώς τη σφαγή των Ποντίων. Κι όταν βρίσκονταιαντιμέτωποι με αδιάσειστα στοιχεία και ντοκουμέντα, τα αποδίδουν «στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου». Μια άθλια δικαιολογία που αποδέχονται, υιοθετούν και προβάλλουν, δυστυχώς, και ημέτεροι ανιστόρητοι ιστορικοί, θλιβερά δεκανίκια του κεμαλικού εθνικισμού. Υποστηρίζουν σκοπίμως, όπως ο Κεμάλ,ότι στην περιοχή του Πόντου γινόταν πόλεμος,για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματά του, ενώη αλήθεια είναι διαφορετική.

Είμαστε πλέον όλοι πεπεισμένοι, με ατράνταχτα αποδεικτικά στοιχεία, όχι μόνο των δικώνμας αλλά κυρίως των ξένων, ότι η γενοκτονίαήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσηςόλων των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας. Ενα σχέδιο εθνοκάθαρσης που είχαν εκπονήσει οι Νεότουρκοι με τη σφραγίδα του Κεμάλ. Είχε αρχίσει το 1914 και ολοκληρώθηκε με τηνκαταστροφή του 1922, με την εξόντωση πάνωαπό 353.000 Ποντίων.



Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα REAL